Ένα απίστευτο δράμα, μία ανθρώπινη τραγωδία, εκτυλίσσονταν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από την πόλη των Ιωαννίνων.
Μία γυναίκα, χαμένη στον δικό της κόσμο, ζούσε επί χρόνια, σε ένα σπίτι γεμάτο από σκουπίδια…
Ήταν ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας. Έκανε τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο, είχε τη δουλειά της, ζούσε ήρεμα μέχρι τη μέρα, που χάθηκε στα προβλήματα..
Ψυχολογικά προβλήματα, που την κράτησαν αιχμάλωτη.. Κλείστηκε σε ένα χαμόσπιτο λίγων τετραγωνικών. Στην αρχή οι επαφές της με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν περιορισμένες. Στη συνέχεια κόπηκαν.
Όλος ο κόσμος της έγιναν τα δυο δωμάτια.
Και μετά ήρθαν τα προβλήματα υγείας.
Τους τελευταίους μήνες δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Κι ήταν λίγο πάνω από τα πενήντα της χρόνια.
Αρνιόταν πεισματικά κάθε βοήθεια. Από γείτονες, από γνωστούς, από ανθρώπους που γνώριζαν τα προβλήματα..
Η βοήθεια που χρειάζονταν ήταν εξειδικευμένη και τέτοια δεν υπήρχε. Όπως δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας.
Τα δυο δωμάτια και η μικρή αυλή, η πόρτα της οποίας ήταν πάντα κλειδωμένη, είχαν πλημμυρίσει από σκουπίδια.
Αστυνομία, ΕΚΑΒ και Πυροσβεστική, που επενέβησαν μετά από εισαγγελική εντολή, χρειάστηκαν ειδικά μέτρα για να μπορέσουν να προσεγγίσουν το σπίτι, αφού πρώτα άνοιξαν διάδρομο ανάμεσα στα απορρίμματα.
Βρήκαν την γυναίκα σε άθλια κατάσταση. Σε κατάσταση που δεν θα’ θελε να βρεθεί άνθρωπος..
Μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μάλλον θα οδηγηθεί σε ίδρυμα, όπου θα έχει την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ύστερα από παρέμβαση του δήμου, απομακρύνθηκαν από τα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού και την αυλή, τρία αυτοκίνητα με απορρίμματα… Ανάμεσα σ΄αυτά ζούσε.. Και τώρα έμειναν εκεί μόνο οι γάτες. Σαν να περιμένουν!
Δίπλα σε μια κοινωνία που δεν μπόρεσε να την βοηθήσει.. Σε ένα κράτος, που είναι θλιβερά απών, από πολίτες που έχουν ανάγκη την πρόνοια και τη στήριξή του.
