Η Νίκη και εγώ παντρευτήκαμε το 2006, και λίγους μήνες αργότερα ανακαλύψαμε την εγκυμοσύνη της. Ο Φιν ήρθε στη ζωή μας τον Αύγουστο του 2007 και ήταν ο υπέροχος γιος μας! Ο Φιν μεγάλωνε εκπληκτικά, ήταν ήσυχος, μίλησε πολύ γρήγορα και το μόνο που μας ζητούσε ήταν ένα αδερφάκι… Δεν τον ένοιαζε αν θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, έλεγε, απλά ήθελε ένα αδερφάκι, και εμείς θέλαμε όσο τίποτα στον κόσμο να του κάνουμε αυτό το χατίρι…
Η Νίκη ξαναέμεινε έγκυος πρίν ο Φιν κλείσει τα 2 και μολονότι το μάθαμε νωρίς, υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον ότι θα το ανακοινώναμε αφού περνούσαν 12 εβδομάδες. Μια μέρα που καθόμασταν όλοι μαζί στο σαλόνι.
Ο Φιν έβαλε τα χέρια του στην κοιλιά της Νίκης και είπε «Υπάρχει μωράκι εδώ μέσα;». Και οι δύο μείναμε έκπληκτοι και αναρωτιόμασταν μήπως πρέπει να του το πούμε. Ευτυχώς που δεν το κάναμε όμως γιατί λίγο αργότερα, στις 7 εβδομάδες, χάσαμε το μωρό. 2 χρόνια μετά η Νίκη ξαναέμεινε έγκυος και για μια ακόμη φορά υποσχεθήκαμε να μην πούμε τίποτα αν δεν περάσουν οι 12 εβδομάδες. Οι εβδομάδες πέρασαν και το ανακοινώσαμε στον Φιν.
Ήταν πραγματικά τόσο ευτυχισμένος που θα γινόταν ο μεγάλος αδερφός! Μας έλεγε συνέχεια πόσο θα φροντίζει και θα προσέχει το μωρό και ακόμα μας έδινε προτάσεις για ονόματα! Λίγες μέρες μετά η Νίκη μου είπε ότι δεν ένιωθε καλά. Πήγαμε αμέσως στον γιατρό ο οποίος αρχικά μας διαβεβαίωσε πώς όλα ήταν μια χαρά και αν θέλαμε να σιγουρευτούμε μπορούσαμε να κάνουμε έναν υπέρηχο. Θέλαμε!
Αυτός ο υπέρηχος ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου… να καθόμαστε όλοι ήσυχοι, προσπαθώντας να ακούσουμε την καρδούλα του μωρού, αλλά να μην ακούγεται τίποτα.. Ο γιατρός ένιωσε τόσο άσχημα που χρειάστηκε να πάρει μια μεγάλη ανάσα πριν μας πει αυτό που ήδη είχαμε καταλάβει… Το μωρό ήταν νεκρό…
Και ο μόνος ασφαλής τρόπος ήταν να το γεννήσει η γυναίκα μου… Το ραντεβού κανονίστηκε για λίγες μέρες αργότερα, αλλά το πιο δύσκολο ήταν το να το ανακοινώσουμε στον Φιν. Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε με απλά λόγια το τι συνέβη και θρηνήσαμε όλοι μαζί. Σε εκείνο το σημείο αποφασίσαμε να μην ξαναπροσπαθήσουμε για άλλο παιδί και να αφήσουμε τα πράγματα να έρθουν από μόνα τους. Για δύο χρόνια δεν γινόταν τίποτα και προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στον Φιν –ο οποίος όποτε έβλεπε ένα μωρό έκλαιγε σιωπηλά- ότι αφού τόσο καιρό δεν ήρθε ένα μωρό στις ζωές μας μάλλον δεν θα ερχόταν.
Αποθηκεύσαμε όλα τα βρεφικά ήδη, δωρίσαμε πολλά στην εκκλησία και ξεφορτωθήκαμε τα υπόλοιπα. Δεν θέλαμε τίποτα να μας θυμίζει την αποτυχία μας. Λίγες μέρες αργότερα η Νίκη μου είπε ότι κάτι δεν πάει καλά και θα χρειαστεί να κάνουμε ένα τεστ εγκυμοσύνης.
Το τεστ βγήκε θετικό και η επίσκεψή μας στον γυναικολόγο επιβεβαίωσε το τεστ. Τότε ήταν που άρχισαν οι σκέψεις… «Μήπως ήμασταν πολύ μεγάλοι; Μήπως η διαφορά 6 χρόνων ανάμεσα στο μωρό και στον Φιν ήταν υπερβολική;» Και το κυριότερο… «Αν ξαναγίνει το κακό, είμαστε σε θέση να το ξεπεράσουμε;» Περιμέναμε τις πρώτες 12 εβδομάδες, πιστεύοντας ότι θα γίνει το χειρότερο – αλλά δεν έγινε. Και περιμέναμε λίγο καιρό ακόμα, έτσι για σίγουρα.
Και όλα ήταν καλά. Τότε το είπαμε στον Φιν! Εκεί που περιμέναμε να δούμε την χαρά και τη λάμψη στα μάτια του, ο Φιν απλά ψιθύρισε «και αν γίνει αυτό που έγινε και την προηγούμενη φορα;». Τότε απλά αγκαλιαστήκαμε και του ζητήσαμε να είναι αισιόδοξος και να ελπίζει πως όλα θα πάνε καλά. Και αν δεν πάνε καλά, θα το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Όλα πήγαν καλά και ο Ντας ήρθε στον κόσμο μια βδομάδα πριν τα 7α γενέθλια του αδερφού του.
Από τότε η γυναίκα μου συχνά μου έλεγε ότι μετά τα παιδιά τίποτα δεν είχε αλλάξει για μένα. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε οπότε μου εξηγούσε ότι μιλάει για το σώμα μου. Ειλικρινά, μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τι ήθελε να μου πει. Στα μάτια μου ούτε το δικό της σώμα είχε αλλάξει, δεν έβλεπα κάτι. Μάλλον είμαι χαζός αλλά σίγουρα την έκανα να νιώθει πολύ άσχημα επειδή δεν της το εξηγούσα αυτό. Ειλικρινά , μου πήρε καιρό να καταλάβω τι εννοούσε.
Όταν επιτέλους το κατάλαβα, της είπα: «Ο μόνος λόγος που άργησα να καταλάβω τι εννοείς είναι επειδή το σώμα σου για μένα είναι τόσο όμορφο όσο πάντα! Αυτά τα σημάδια που εσύ τα βλέπεις ως φθορά εγώ τα βλέπω ως το εισιτήριο των παιδιών μας γι αυτόν τον κόσμο.
Αυτά τα σημάδια είναι η υπενθύμιση της χαράς μας όταν μάθαμε ότι θα γίνουμε γονείς και κάθε μέρα από κει και πέρα όταν κοιτάζουμε τα παιδιά μας. Το μόνο πράγμα που θα ήθελα να αλλάξω στο σώμα σου είναι το ο τρόπος με τον οποίον το βλέπεις. Θα ήθελα να μπορείς να το δεις μέσα από τα δικά μου μάτια!»
