Περισσότεροι από 7.000 φοιτητές βρέθηκαν στις 17 Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο, με τις φωνές τους, που έκαναν το σύνθημα «Ψωμί, Παιδία, Ελευθερία» να αντηχεί στην Πατησίων, να διακόπτονται βίαια από τους προβολείς του τανκ που τύφλωσαν όσους βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή.
Οι λευκές μπλούζες των φοιτητών που επιχείρησαν να διαπραγματευθούν συνάντησαν τις οπλολόγχες των Συνταγματαρχών, χωρίς να δίνουν κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής.
«Είμαστε άοπλοι, αδέλφια στρατιώτες δεν θα κτυπήσετε» ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου.
Έχουν περάσει 48 χρόνια από τη μέρα εκείνη που οι φοιτητές που πάλεψαν για τη δημοκρατία και την πτώση της Χούντας, πέρασαν στην ιστορία ως ήρωες.
Η Μέλπω Λεκατσά και το ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, Στέφανος Τζουμάκας, μίλησαν στο in.gr για το κλίμα της περιόδου, την κατάληψη της Νομικής, τις ημέρες και τη δράση τους μέσα στο Πολυτεχνείο, τα βασανιστήρια και την πτώση της Χούντας.
Στις 14 Νοέμβρη του 1973 οι φοιτητές όλων των σχολών αποφάσισαν να κατέβουν στο Πολυτεχνείο με το αίτημα να γίνουν ελεύθερες φοιτητικές εκλογές, πράγμα που απαγορευόταν.
Οι σύλλογοι των σχολών του πολυτεχνείου ήταν ήδη μαζεμένοι εκεί. «Είχαμε πει από τον Φεβρουάριο, που μας έβγαλαν με τον εγκλεισμό της Νομικής κακήν κακώς από μέσα αλλά και δεν είχαμε άλλα περιθώρια γιατί μας είχαν κόψει το νερό και δεν είχαμε τροφή, κι έτσι ήταν αναγκασμένος ο κόσμος να βγει προς τα έξω» αναφέρει η κ. Λεκατσά.
Η κατάληψη τη Νομικής και το δεύτερο χτύπημα
Μετά την Νομική είχαν γίνει στρατεύσεις φοιτητών και συλλήψεις σε ευρεία κλίματα στις 8 Μάη του 1973.
Τον Αύγουστο άφησαν ελεύθερους τους φοιτητές από τα κρατητήρια και αποφασίστηκε να δοθεί ένα δεύτερο χτύπημα μέσα στο 1973, που θα ήταν το Πολυτεχνείο.
«Δεν υπήρξε κάποιο σχέδιο οργάνωσης αλλά δεν υπήρξε και το ‘’ερασιτεχνικό’’ της κατάληψης της Νομικής. Είπα πως θα έπρεπε να οργανώσουμε κουζίνα, περιφρούρηση, πολύγραφο, φαρμακείο σαν να ήμασταν μια μικρή ελεύθερη κοινότητα με κορυφαία σύλληψη τον ραδιοσταθμό, ο οποίος θα ήταν εκείνος που θα προσέλκυε από απομακρυσμένες γειτονιές όλων των ειδών των δημοκρατών Ελλήνων καταπιεσμένων, ακόμα κι αν ήταν και εργάτες. Δηλαδή θα το πλαταίναμε πέραν του φοιτητικού, για αυτό και κατέβηκαν πολλές ομάδες ανθρώπων που δεν περιμέναμε να κατέβουν. Ήταν ένα φοβερό σημείο δύναμης του να μπορείς να εκπέμψεις και να μιλήσεις από τον ραδιοσταθμό, σε αυτές τις ανελεύθερες περιόδους» περιγράφει.
Την περίοδο εκείνη είχε χειρουργηθεί η μητέρα της, είχε κάνει μια ολική υστερεκτομή και μόλις στις 10 Νοέμβρη είχε βγει από τον νοσοκομείο. Ως η μεγάλη κόρη της οικογένειας, ήταν δύσκολο να αφήσει την μητέρα της αβοήθητη και γι’ αυτό αναγκαζόταν κάθε μέρα να φεύγει από το Πολυτεχνείο και πηγαίνει στο τέρμα Πατησίων και να γυρίζει. «Όσο πλησιάζαμε την 17 Νοέμβρη ήταν πολύ δύσκολο να βγεις από τη συρροή του κόσμου, τόσο από τα κάγκελα αλλά και από την περιφρούρηση η οποία είχε οξυνθεί πάρα πολύ».
Στις 15 και 16 Νοεμβρίου ωστόσο παρέμεινε και τις δύο μέρες στον χώρο του Πολυτεχνείου χωρίς να βγει, θεωρώντας πως ήταν απαραίτητη. «Οργανώσαμε το νοσοκομείο στην αίθουσα της Αρχιτεκτονικής. Βάλαμε κοντά-κοντά τα τραπέζια των φοιτητών και βάλαμε άσπρο χαρτί επάνω για να μπορούμε να είμαστε προετοιμασμένοι σε περίπτωση που κάποιος χρειαστεί τις πρώτες βοήθειες.
Μάλιστα αν θα δείτε τη λέξη ‘’φαρμακείο’’ ή ‘’νοσοκομείο’’ είναι γραμμένα με τα σε Α4 κόλλες, σε κάποιες από τις φωτογραφίες, θα αναγνωρίσετε τα γράμματα της.
«Μα υπήρχαν νεκροί;»
«Φυσικά, δεν σας κρύβω ότι κανείς δεν θα φανταζότανε το μακελειό εκείνης της νύχτας. Μέχρι σήμερα εξοργίζομαι όταν ακούω ‘’μα υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο;’’. Βεβαίως υπήρχανε, πολλοί νεκροί κι εγώ με τα μάτια μου τουλάχιστον τέσσερις είδα να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου και να μην μπορώ να βοηθήσω σε τίποτα. Αυτή η καραμέλα ότι δεν υπήρχαν νεκροί, πρέπει να σταματήσει».
«Ναι, δεν σας κρύβω ότι οι περισσότεροι ήταν από έξω. Δεν ήταν μέσα, ανάμεσα στα παιδιά τα προστατευμένα από την περίφραξη του Πολυτεχνείου. Ήταν νεκροί από τις αδέσποτες που έριχναν έξω».
Εκείνο που είχα φοβερό ήταν ότι οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν μικρά παιδιά. Δεν είχαμε εμπειρία από σφαίρες ή στρατούς και μας έλεγαν κάποιοι ότι δεν ήταν πραγματικές σφαίρες αυτές με τις οποίες έριχναν, ότι ήταν πλαστικές. «Δεν ήταν καθόλου πλαστικές. Ήταν κανονικότατες σφαίρες. Εγώ έβγαλα από το κεφάλι ενός κοριτσιού, από το μετωπιαίο, μια τεράστια σφαίρα, που ‘’έστειλε’’ ένα παιδί 15 χρονών. Είχε πεθάνει όταν μου το φέρανε στα χέρια μου. Το ανέφερα στην επιτροπή και παρέδωσα την ταυτότητά του. Μετά από έρευνα προσωπική που έκανε, έμαθα ότι ήταν κόρη αστυνομικού. Ποτέ δεν είδα το όνομά της πουθενά γραμμένο στους νεκρούς».
Θυμάται τις πολύ δύσκολες συνθήκες λόγω των ουρλιαχτών από τον πόνο και την αγωνία να μην χαθεί κάποια ανθρώπινη ζωή, ενώ δεν μπορεί να ξεχάσει περιστατικό με έναν φοιτητή που έφτασε με κομμένο του το πέλμα. «Σε μια πέτσα κρατιόταν. Από τον αστράγαλο και κάτω το κρατούσαμε δύο το πόδι του με μια μπότα».
