του Χρήστου Παπάζογλου
Ως άνθρωπος της αγοράς έχω μάθει να μιλάω με νούμερα. Γιατί πίσω από τα νούμερα κρύβεται η πραγματική διάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και της κατάστασης που βρίσκονται σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά.
Τι μας λένε σήμερα τα νούμερα για την ελληνική οικονομία;
Το 2016 παρά τις τυμπανοκρουσίες της κυβέρνησης έκλεισε με μηδενική ανάπτυξη. Αυτό σημαίνει λιγότερο διαθέσιμο εισόδημα για όλους μας, λιγότερες δουλειές… Εξίσου δυσοίωνες είναι οι προβλέψεις και για το 2017.
Το τραπεζικό μας σύστημα φυλλοροεί, καθώς οι εκροές καταθέσεων, υπό το καθεστώς αβεβαιότητας που υπάρχει, αυξάνονται. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες δεν μπορούν, επί της ουσίας να δανείσουν. Άρα δεν μπορούν να «πέσουν» χρήματα σε μικρές ή μεγάλες επενδύσεις.
Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία αυξάνονται από την πλευρά των πολιτών, υπό το βάρος της δυσβάσταχτης φορολογίας και των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών. Από την άλλη αυξάνονται και οι οφειλές του κράτους προς τους ιδιώτες, καθώς είναι εμφανής η προσπάθεια της κυβέρνησης να «μαζέψει» χρήμα για να πληρωθούν τα δάνεια, εφόσον η αξιολόγηση δεν κλείνει.
Ουσιαστικά βρισκόμαστε μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, σε μια οικονομική περιδίνηση την κατάληξη της οποίας όλοι γνωρίζουμε. Νέα μέτρα θα προστεθούν και για το 2018, καθώς τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη προεξοφλούν το ύψος τους στα 3,5 δις ευρώ, νέοι φόροι, νέες μειώσεις στις συντάξεις και στο βάθος μια νέα αξιολόγηση. Και ξανά πάλι από την αρχή…
Είναι πια σε όλους μας σαφές, ανεξάρτητα από τις κομματικές του προτιμήσεις, ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η χώρα χρειάζεται μια σταθερή και βιώσιμη λύση, που θα στηρίζεται σε ένα διαφορετικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Λιγότεροι φόροι, λιγότερο κράτος, περισσότερες επενδύσεις. Λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότερα εμπόδια στην άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, περισσότερη οικονομική ελευθερία.
Οι παραπάνω άξονες αφορούν την επιβίωση της εθνικής μας οικονομίας και τη μελλοντική μας ανάπτυξη. Είναι αναγκαίες προϋποθέσεις ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, που θα εγγυηθεί θέσεις εργασίας και αύξηση του οικογενειακού εισοδήματος.
Όσο καθυστερούμε την εφαρμογή του τόσο θα συνεχίζεται η περιδίνηση της ελληνικής οικονομίας, τόσο δεν θα βρίσκουμε διέξοδο, στον αδιέξοδο φαύλο κύκλο των μνημονίων. Πρώτα απ’ όλους, όμως, θα πρέπει να το αντιληφθεί το πολιτικό μας σύστημα και να λάβει όλες εκείνες τις τολμηρές αποφάσεις.
